‘You rode like a motorbike!’

Op zaterdag 26/4 stond in Kaapstad de 2de ronde van de World Triathlon Series (WTS) op het programma. Dit is een serie van 8 wedstrijden waarbij op het einde van het seizoen de aanvoerder van de ranking wereldkampioen wordt (5 beste resultaten + Grand Final tellen mee = 6 wedstrijden). Doordat ik de wedstrijd in Auckland niet meedeed, was dit voor 2014 mijn eerste confrontatie terug op het hoogste niveau. Na Quarteira had ik nog een week goed kunnen trainen en naar mijn gevoel nog wat progressie kunnen boeken, maar met een 28ste plaats is dat er niet uitgekomen.

Foto: Jul Clonen

Door een watertemperatuur van 11,9°C werd beslist om het zwemmen in te korten naar 750m, dus 1 zwemronde ipv 2. Een beslissing die gepaard ging met gemengde reacties: volgens de reglementen moet het onder de 12°C een duatlon worden, maar bij de parcoursverkenning daags voordien hadden we (tegen onze verwachting in) zonder problemen 2 ronden kunnen zwemmen. Het werd, na consultatie van de medische commissie, dus een compromis tussen het reglement en het gevoel van veel coaches en atleten. 750m betekent ook dat je je geen fouten kan permitteren. Na een degelijke start kwam ik nog voor de eerste boei in de problemen omdat de atleten aan de rechterkant naar links moesten opschuiven om op 280m rond de boei te geraken en ik daardoor letterlijk gesandwicht werd. Ik zag geen uitweg, verloor veel plaatsen en zag te veel oranje badmutsen voor mij zwemmen. Daarna kon ik gelukkig wat terrein goedmaken, maar de 750m was net iets te kort om weer echt aansluiting te vinden. Op de koop toe kreeg ik de velcro van mijn wetsuit niet los. Daardoor kon ik niet maximaal doorlopen naar de wissel en verloor ik ook daar kostbare seconden. Er was maar één keuze: volle bak fietsen om uit deze uitzichtloze situatie te geraken. Er was een kopgroep van 12 atleten weg met daarachter een grote groep en een kleiner groepje waar ik gelukkig snel kon aansluiten. Helaas stelden de sterke fietsers in deze groep mij een beetje teleur in de samenwerking en zag ik bij het 180°-keerpunt dat fietsbeest Anne Haug op kop van de grote groep voor ons zat. Opnieuw moest ik me over een teleurstelling zetten want wie de reputatie van Haug een beetje kent, weet dat het moeilijk is om haar te volgen op de fiets, laat staan een achterstand goed te maken. Er zat echter niets anders op: alles of niets om terug in de wedstrijd te komen, dus blijven fietsen. Ik deed lange beurten op kop en zat soms helemaal door mijn krachten heen. Vreemd genoeg stelde ik soms vast dat de groep gewoon niet kon overnemen omdat ze 3m achter mij hingen. Aan de technische zone (richting wisselzone) kwam ik dikwijls, kapot van al het kopwerk, achteraan te zitten en moest ik ook daar nodeloze energie verspelen. Uiteindelijk loonde het werk en vonden we iets voor 30km de aansluiting met de grote groep. Ik had dus nog 10km om te herstellen van mijn krachtproef, maar ik vreesde voor het lopen. Het aanvangstempo na T2 lag hierdoor te hoog voor mij, waardoor ik in de moedeloze achterhoede terecht kwam. Opgeven is echter niet mijn ding en van doorbijten wordt je sterker voor de volgende wedstrijden. Ik kon me dus gelukkig voor een zoveelste keer in de wedstrijd mentaal herpakken en kwam er na 5km een beetje door. Uiteindelijk kon ik nog van een 37ste plaats in de 1ste loopronde naar een 28ste lopen.

Niet direct het resultaat waarop ik gehoopt had maar ik weet dat ik geduldig moet zijn, ook al is dat zeer moeilijk als dat niet in je aard ligt. Het seizoen is nog lang en normaal liggen de maanden juni-juli-augustus me beter met wat meer wedstrijdritme in de benen. Ik had alvast een aandeel in de 3de, 13de en 14de plaats en kreeg zelfs achteraf een zeer mooi compliment van de coach van Gwen Jorgensen (3de): ‘Gwen should give you some money, you rode like a motorbike!’ (voor alle duidelijkheid: dat geld is niet wat me interesseert, maar dit compliment fleurde wel mijn dag een beetje op). Hopelijk vertaalt zich dat volgende keer ook in een mooi resultaat voor mezelf!