Winterbezigheden in het veld

Voor een triatleet staan de wintermaanden gelijk aan trainen om een goede basis te leggen voor de zomermaanden, wanneer de wedstrijden elkaar in sneltempo opvolgen. Om deze wedstrijdloze periode af en toe te doorbreken en mezelf eens een pittige training op te leggen, neem ik een 3 à 4-tal keer per winter deel aan een veldloop.

Foto: Marcel Gysbrechts (OLSE)

Dit jaar testte ik, net als vorig jaar, de eerste keer de benen op 21 december in de Lilse Bergen. Vorig jaar draaide alles in die cross vierkant en ging ik bijgevolg met een slecht gevoel naar huis, waardoor ik dit jaar geen al te grote verwachtingen had voor deze cross. December was misschien iets te vroeg voor een triatleet om met de doorwinterde crossers mee te strijden. Ik startte met het plan er het beste uit te halen wat er op dat moment inzat. De opdracht van de trainer was om niet te snel te starten maar dat nam ik iets te letterlijk, want ik moest serieuze manoeuvres uithalen om vanuit de achterhoede vooraan te geraken. Eens dat gelukt was, lag het tempo ook niet erg hoog en kon ik het niet laten om even aan de boom te schudden. We bleven nog slechts met 3 over om kort daarna verder te gaan met 2. Ondertussen waren er al dames afgelopen, die ik vorig jaar nog 40-50″ voor mij moest dulden en ik liep nog altijd gemakkelijk. Uiteindelijk finishte ik 2de op 7″ van de winnares, die ik enkel in de laatste 200m moest laten gaan. Mijn eindtijd was 30″ sneller dan vorig jaar in gelijkaardige omstandigheden en ik was vooral blij over het gevoel waarmee ik deze cross gelopen had. Wat een verschil met vorig jaar!

Foto: Jan Verstuyft

Een trainingsblok later stond de cross van Hamme (11 januari) op het programma. Ik wou voor mezelf dat gevoel van Lille bevestigen, maar een buikgriep bij aanvang van de week zorgde even voor twijfels over de frisheid in mijn benen. Het modderige parcours met enkele pittige heuvels en zelfs trappen namen die twijfels zeker niet weg. Ik paste dezelfde strategie als in Lille toe: me onhandig laten wegdrummen bij de start maar deze keer meer gecontroleerd, behouden starten en dan rustig naar voor lopen. Na een halve ronde had ik de koploopster te pakken en draaide ik ontspannen tempo. Ik stopte me nog even weg voor de stevige kopwind, maar dat bleek niet nodig. Een kleine tempoversnelling later liep ik solo aan de kop en probeerde ik mezelf een stevig tempo op te leggen in de overige 2 ronden. Aan mijn hartslagen te zien, is dat goed gelukt en de ziekte was duidelijk uit mijn lichaam (maar die bevestiging had ik eerder in de week al op training gekregen). Ik ben dus met een gerust gemoed op stage naar Lanzarote vertrokken! Laat die zonne-energie (of windenergie!) maar komen 😉