Seizoensstart met gemengde gevoelens #WTSAbuDhabi

Met de WTS van Abu Dhabi (sprintafstand) is de kop eraf voor 2015, al voelt het niet direct zo. Deze wedstrijd viel middenin mijn winteropbouw en ik heb me er dus niet specifiek op voorbereid. Omdat ik bewust het Oceanië-blok laat vallen, is mijn volgende wedstrijd pas binnen 1,5 maand gepland met de WTS in Kaapstad. Daarna volgt een drukke wedstrijdperiode waarin ik graag enkele goede wedstrijden zou doen. Abu Dhabi was dus goed om te zien hoever ik stond en waarop de komende weken getraind moet worden, maar geen doel op zich. Uiteraard had ik meer gewenst dan een 43ste plaats, maar dit resultaat zegt minder over mijn fysieke vorm dan het gevoel dat ik had na de wedstrijd. Dat ik snelheid zou ontbreken was te verwachten, maar desondanks heb ik me relatief goed uit de slag getrokken op het trekken en duwen in het water na.

Foto: Jul Clonen

Bart had me er de dag voor de wedstrijd nog op gedrukt dat het snel zou gaan en dus was ik attent voor de cruciale momenten in de wedstrijd. Ik had een start uit de duizend en wist niet wat er gebeurde toen iedereen rondom mij ter hoogte van mijn voeten lag en ik volledig vrij lag. Ik was er vrij zeker van dat ik geen valse start gedaan had, maar dit voelde erg vreemd aan! Bij het naderen van de eerste boei kwam alles wat meer samen en kon ik inschuiven in het eerste kwart van het pak en me comfortabel in de voeten van een Japanse leggen. Dat het smal zou worden werd duidelijk. Aangezien ik redelijk in het midden van de groep was gestart, zaten er nog een aantal atleten links van mij die tussen mij en de boei zouden willen. Met een grote groep rechts van mij was het dus opletten geblazen. Ik probeerde te anticiperen en wat te versnellen zodat ik het groepje links van mij kon uitschakelen. Dit lukte aardig en ik schat dat ik rond de 20ste positie aan de eerste boei kwam. Ik begon in een super zwemdag te geloven. Ik geloofde echt dat de energie die we in het zwemmen aan het steken zijn, vandaag ging opbrengen. Ik kon de kortste weg nemen aangezien er niemand meer tussen mij en de boei lag, maar plots lag er een aantal atleten op mij en moest ik schoolslag zwemmen om boven te blijven en terug op gang te komen. Ik zag de Japanse plots 5 meter voor mij uit zwemmen. Dit scenario herhaalde zich aan boei 2 en 3, waardoor ik vele kostbare plaatsen verloor. Ik heb zowat alle kleuren van triatlonpakjes voorbij zien komen. Het leek alsof de helft van het deelnemersveld me passeerde. In plaats van een super zwemdag werd het een baaldag. Op de koop toe verloor ik bij de zwemexit nog kostbare seconden door 2 keer uit te glijden op mijn knieën.

Ik zag de grote groep kort voor mij en dankzij een degelijke eerste wissel sprong ik toch nog bijna aan de staart van de groep op mijn fiets. Door de smalle doorgang zat ik voor de eerste 100den meters echter vast achter anderen, waardoor ik me moest inhouden en enkele cruciale seconden miste om de aansluiting te maken. Vervolgens werd de eerste halve fietsronde een solo aan de kop van een kleine groep en maakten we in de eerste fietsronde 15″ goed op de kopgroep die voor het grote peloton uitreed. We waren er bijna en de aansluiting was binnen bereik, maar zoals zo vaak was de samenwerking ver zoek. Iedereen kijkt om zich heen en ze laten je 2km op kop sleuren tot je niet meer kan in plaats van elk korte kopbeurten te doen en met gemak die aansluiting te maken. Sommigen zouden eens wat meer naar de koers moeten kijken! Het had echt niet zo moeilijk geweest. Ik kon mijn inspanning echter niet volhouden waardoor we de volgende ronden terug tijd verloren en de achterstand terug opliep. Onze groep werd weliswaar groter doordat een heel aantal atleten het tempo in het grote peloton niet kon volgen, maar de samenwerking werd er niet beter op. Ik had in mijn hoofd al de omschakeling gemaakt om er dan maar een goede snelheidstraining met het oog op dit seizoen van te maken. Een beetje wedstrijdritme kan geen kwaad.

Ik had me een aantal procesdoelen voorgenomen en één daarvan was om, ondanks de technische zone voor de wissel, niet achteraan de groep de tweede wissel aan te vatten. Dit lukte aardig (verbetering!) en ik deed de snelste wissel van het deelnemersveld. Ik zocht een goed tempo voor mezelf en kon in de eerste ronde een aantal plaatsen goedmaken. Steken beletten dat ik in de tweede ronde durfde doordrukken en mijn inhaalrace kon doorzetten. Het werd een teleurstellende 43ste plaats waaraan ik gemengde gevoelens overhoud. Frustratie omwille van het feit dat ik de lijn van mijn zwemtrainingen niet kon doortrekken en de relativerende gedachte dat externe factoren eerder aan de basis lagen van deze slechte prestatie. Die externe factoren horen er jammer genoeg bij en daar moet aan gewerkt worden. Het ronden van zwemboeien blijft wel een moeilijk trainbaar punt. Heeft iemand nog specifieke trainingstips hiervoor? Ik zal me de komende weken in elk geval mentaal gaan instellen op deze agressieve omstandigheden en de filmpjes van Brian Ryckeman op BOIC-stage tot vervelens toe bekijken om me in Kaapstad meer te weren in deze omstandigheden. Op dit niveau kan je je geen foutjes veroorloven: 5″ sneller uit dat water, niet moeten inhouden na T1,… en ik had een resultaat dat op zijn minst 20 plaatsen beter had kunnen zijn. En als je meer in de wedstrijd zit, helpt dat ook om net dat tikkeltje harder te lopen. De komende weken gaan we dus finetunen en aan details werken. Revanche in Kaapstad!

Tot slot zou ik heel graag onze Belgische gastgezinnen willen bedanken voor de gastvrijheid tijdens ons verblijf in Abu Dhabi! Het is hartverwarmend hoe deze mensen zich belangeloos hebben ingezet om ons op briefing, trainings- en wedstrijdlocaties te krijgen én te supporteren tijdens onze wedstrijd. Dit was een groot lichtpunt tijdens deze trip! Een bijzondere dank aan Peter, Mieke, Fleur en Fere Vande Kerckhove om mij een weekje in hun gezellige familie op te nemen. En Jurgen en Ann voor het extra gezelschap in huis.

Foto: Jurgen De Boever