De kop is eraf

Zaterdag 12/4 stond in mijn agenda als de dag dat ik mijn seizoen 2014 zou ‘aftrappen’. Om mijn lichaam terug te laten wennen aan wedstrijdomstandigheden, kozen we de ETU cup in het Portugese Quarteira uit als voorbereiding op de WTS in Kaapstad later deze maand.

Foto: Agnieszka Jerzyk

Doordat ik geen ‘on your marks’ gehoord had, reageerde ik volgens mijn trainer, Bart Decru, als laatste op het startsignaal om de woelige zee in te duiken. Dit had blijkbaar niet te veel invloed op mijn wedstrijd, want na de 1ste zwemronde kwam ik redelijk goed door maar in de 2de zwemronde kreeg ik het moeilijker met de op- en neergaande golven. Ik lag helemaal uit de groep, zag de boei amper liggen en raakte gefrustreerd omdat ik me op dat moment meer een waterpolospeler met de armen in de lucht voelde dan een zwemmer. Ik kon mijn slagen niet afmaken, ging meer op en neer dan vooruit en wist bij momenten amper nog waar ik me bevond. In geval van een slechte zwembeurt rekende ik op een samenwerking met Agnieszka Jerzyk in het fietsen. Toen ik haar naast mij in het water opmerkte, wist ik dat ik die laatste rechte lijn richting het strand moest doorbijten om in de wedstrijd te blijven. De focus stond vanaf dan op een goede wissel en snelle aanvangskilometers in het fietsen. Ik had XTR-shop vorige week niet voor niets aan mijn fiets laten sleutelen, die ‘F1-cockpit’ ging gebruikt worden! Ondertussen weten Jerzyk en ik wat we aan elkaar hebben tijdens het fietsen en dankzij die goede verstandhouding kwamen we al snel in de achtervolgende groep op 4 koplopers terecht. Het tempo in de groep lag niet erg hoog. Na een kort herstel in de staart van de groep, trokken we het tempo omhoog zodat we uiteindelijk na zo’n 25km vooraan in de wedstrijd zaten. Dankzij een heel goede T2 kwam ik redelijk vooraan op het loopparcours terecht maar ik had enkele opdrachten van mijn coach meegekregen: niet te hard van stapel lopen en, indien mogelijk, versnellen in de tweede loophelft. Dat plannetje leek te gaan lukken. Ik liep op het 5km-punt uit de 4de positie naar de 3de en dacht zelfs het gaatje op de top 2 verkleind te hebben, maar toen kwamen steken zich mengen in het spel. Om dit onder controle te houden, besloot ik mij af en toe weg te stoppen en te focussen op ontspannen lopen in de hoop erdoor te komen. Mijn benen konden sneller en de steken waren aan dit tempo onder controle, maar helemaal weg gingen ze niet. Dankzij Bart geloofde ik in mijn sprint, want we hadden dit vooraf goed doorgepraat. Ik moest me intomen om niet te versnellen in de laatste ronde, moest met verstand blijven lopen, geduld hebben en de orders van de coach goed in het hoofd houden. Het enige waar ik aan dacht was ‘niet te vroeg gaan, niet te vroeg gaan’ en rekening houden met Margit Vanek die achter mij liep en op het EK vorig jaar een verschroeiende versnelling plaatste op het einde. Attent zijn en verstandig blijven dus! Ik had het gevoel dat ik het in de hand had: ‘bordje penalty box 200m… nee dit is nog te vroeg, die 3de plaats moet van mij zijn; bordje penalty box 100m… ja, dat is 150m van de meet, dat moet lukken’. Nog voor ik de beslissing echt had gemaakt, waren mijn benen al aan het versnellen. Nu moest ik doorgaan, niet omkijken maar was ik nu toch niet iets te vroeg gegaan? Zouden de anderen begeven of nog over mij komen? Ook dat hadden Bart en ik besproken, maar plan B had ik niet meer nodig. De anderen zaten blijkbaar meer door hun krachten heen. Yeeeeeeeessss, mijn 2de ETU-podium ooit was een feit!