De kers op de…

Het seizoen zit erop. Tijd om even terug te kijken op de laatste wedstrijden. Na 3,5 weken Font-Romeu/Tiszaujvaros kon ik amper 9 nachten genieten van mijn eigen bed. Het was even doorbijten om na zo’n korte periode weer alles in te pakken voor 2 weken Stockholm/Edmonton. Ik keek er wat tegenop, maar kon uitkijken naar enkele weken thuis in september.

Aangezien de Grand Final in Edmonton een hoofddoel was, was de laatste week voor Stockolm nog geen echte rustweek. We namen deze wedstrijd er toch bij omdat het afmattende fietsparcours in mijn voordeel was en het bovendien maar om een sprint ging. Het zou mijn WTS-finale dus niet in het gedrang brengen. Bovendien een extra kans op Olympische punten. Het zwemmen verliep echter niet naar wens door een tactische fout kort na de start en het onregelmatig golvende water van Stockholm dat me nog nooit goed lag. Zo kwam ik in de 3e fietsgroep terecht. De regen maakte het technische (kasseien)parcours vrij ‘tricky’ maar we slaagden erin om ons groepje op kleine achterstand te houden. Dankzij een 14e looptijd schoof ik alsnog op naar de 25e plaats. De schade was beperkt, maar tevreden kon ik hier niet mee zijn. Toch was mijn looptijd op amper 24″ van de snelste tijd een lichtpunt! Ik had met kinesist Maarten Thysen gezocht naar de oorzaken van de steken, die te frequent mijn lopen hebben beïnvloed dit seizoen. Ik paste zijn tips toe en het moet zowat de 1e keer in 2014 geweest zijn dat ik zonder steken liep, waarbij ik eindelijk kon aantonen dat mijn lopen wel degelijk goed zat.

Van Stockholm reisden we met bijna alle ITU-atleten via Londen door naar Edmonton voor het orgelpunt van het WTS-seizoen. Een herstelweek moest mij fris aan de start brengen. Helaas was de wedstrijd aan de 1e boei al in een definitieve plooi gelegd voor mij. Er werd getrokken en geduwd, ik verzeilde helemaal in de achterhoede en kon de aansluiting niet meer maken met de groep voor mij. Gelukkig kon ik rekenen op mijn fietsbenen om toch nog een beetje terug in de wedstrijd te komen. Een leuk fietsparcours lag op ons te wachten en ik fietste voorbij een duo, waarvan ik eentje op de klim kon lossen en de andere bijna, naar een trio om vervolgens met ons vijven aan te sluiten bij een grotere groep waar het tempo helemaal zoek was. Nog nooit kwam ik in de kop van een groep door bochten en van afdalingen, maar door de laksheid binnen onze groep had ik hierin wel een primeur. Met nog 2 groepen voor ons werd snel duidelijk dat het resultaat waarvoor ik gekomen was, er niet meer inzat. Ontgoocheld finishte ik de wedstrijd op een 34e plaats.

Zonder al te veel zin vertrok ik 3 dagen na thuiskomst richting het Bretonse Quiberon om aan de 4e manche van de Franse GP deel te nemen. Ik had dit aan mijn club beloofd en ze rekenden op mij. Van Bart had ik ‘carte blanche’ gekregen voor de trainingen om de ontgoocheling van Edmonton te verwerken. De ochtend van de wedstrijd was ik vermoeid van de jetlag. Ik nam alle moed bijeen om 15′ los te lopen en nam nadien een verfrissende douche. Het deed me blijkbaar goed en ik kikkerde er helemaal van op. Na wat strubbelingen bij de zwemstart en de 1e meters kwam ik achterop te liggen. Ik had wel de energie om me vanaf de laatste boei los te werken en het gaatje voor mij wat te dichten. Mijn T1 verliep niet goed, maar ik slaagde erin om als laatste aan te sluiten bij de 2e fietsgroep en dankzij alweer een snelste fietstijd sloten we mee aan bij de kopgroep. Na T2 probeerde ik naar voor te lopen. Ik vormde met een aantal ITU-toppers een kopgroep en plots had ik dat super gevoel in het lopen. Ik nam me voor om zolang mogelijk mee te gaan en te proberen mijn beste GP-prestatie (7e) te verbeteren. Tot ik me na een tijdje kon overtuigen dat ik moest geloven in een podium. Ik dacht dat het alleen voor de topnamen weggelegd was, maar plots kwam alles zo binnen bereik. Helaas begon ik in mijn enthousiasme en door de aanmoedigingen van onze teamleiders te vroeg aan de sprint. Ik zat nog fris genoeg om te reageren en had het initiatief aan anderen moeten overlaten, maar na de ontgoocheling van Edmonton overheerste er wel blijdschap om mijn verrassende 2e plaats. Ik had mijn revanche beet! Op https://www.youtube.com/watch?v=U0OnSsBbXUc vinden jullie een samenvatting waarin ik vooral tijdens het lopen goed in beeld kom (vanaf 9’55”).

Foto: ITU Media

Met de bevestiging dat er niets mis was met mijn conditie hervatte ik het serieuze trainen met zicht op de laatste 2 World Cups van het seizoen. Ik wou nog wat rechtzetten op ITU-niveau en mijn zwakkere resultaten verbeteren voor de Olympische ranking. In Alanya hadden we net voor onze wedstrijd te maken met zeldzaam Turks stormweer. De wegen werden omgevormd tot een ijspiste en toen we aan de voorbereidingen voor onze wedstrijd bezig waren, was er veel discussie over de omstandigheden. Maar plots stopte het onweer en droogde het parcours deels op door de warmte van de zon. Enkele coaches zorgden ervoor dat enkele plassen in de bochten net na de wisselzone ook konden opdrogen, waarvoor dank! Behalve een veel woeligere zee dan normaal had dit weer uiteindelijk geen invloed op de wedstrijd. Of misschien toch voor mij? Ik moest mijn wedstrijd na 11km staken door een lekke achterband. Het geluk was nog steeds niet aan mijn zijde en ik was ontgoocheld toen ik de uitslag zag. De dagen voor de wedstrijd had ik goede loopbenen gevoeld en ik had hier zeker mijn Olympisch puntensaldo kunnen opkrikken. Een gemiste kans!

Vervolgens weer een weekje thuis en we konden naar Colombië vertrekken. In Cartagena aangekomen wisten we niet wat we zagen:

Foto: ITU Media

de straten van het fiets- en loopparcours stonden volledig onder water door het regenseizoen. Je gaat ervan uit dat je als atleet mag vertrouwen dat de organisatie van een World Cup in orde is, maar ik begon zo stilletjes aan te wanhopen dat de verplaatsing voor niets gemaakt was. Na een halve week communicatiestilte van de ITU kregen we echter te horen dat het parcours verhuisd werd. Dit zorgde voor een moment van blijdschap. De weersvoorspellingen voor mijn race zagen er ook rooskleurig uit en, behalve een vervroeging van het startuur naar 6u45, leek alles uiteindelijk in zijn plooi te vallen. De organisatie was nog steeds World Cup-onwaardig, maar dit was voor iedereen hetzelfde. Mijn zwemmen ging terug beter dan de voorbije wedstrijden. Ik slaagde er direct in om weg te rijden van mijn zwemgezelschap en als enige de aansluiting te maken bij de 2e fietsgroep. Binnen de eerste 5km hadden we de kopgroep te pakken. Ondanks geen al te beste samenwerking bleken we onze voorsprong toch uit te bouwen. Ik stelde vast dat een aantal sterke loopsters niet mee in de kopgroep zat en begon te beseffen dat een goed resultaat erin zat. Doordat veel atleten te lui waren om kopwerk te doen en ik wou vermijden dat onze groep stilviel en de opgebouwde voorsprong uit handen zou geven, heb ik regelmatig mijn kopwerk gedaan. Weliswaar gecontroleerde kopbeurten. Ik wou mijn kansen voor het lopen niet ruïneren, want een aantal goede loopsters weigerde mee te werken. Het leuke was dat ik op een moment aangemoedigd werd door Nicola Spirig om mee te springen in een ontsnapping met haar en Céline Schaerer. Dat getuigt van respect voor mijn werk op de fiets, maar helaas geraakten we niet weg. Het lopen was zwaar (einde seizoen, hé). Ik liep niet zo gemakkelijk mee als in Quiberon en moest voortdurend pushen om zo lang mogelijk aan te klampen. Ik had het in het begin wat moeilijk, maar de 2e van 3 ronden ging gemakkelijker. En toen we de laatste ronde aanvatten, was onze kopgroep uitgedund van 6 naar 3. Zo lang mogelijk aanklampen bij Spirig en Findlay was de opdracht, maar de laatste 1,5km kreeg ik het moeilijk. Ik moest nu gewoon stand houden en dat podium niet meer afgeven. Met een 3e plaats kon ik super gelukkig mijn 1e World Cup-podium op en een moeilijk seizoen met een hoogtepunt afsluiten. Het was de kers op de…

De kers was er dus maar geen taart (tenzij de ‘gatosport’ van Christophe De Keyser 😉 ): 2014 bracht niet wat ik ervan verwacht had. Ik miste mijn hoofddoelstellingen van dit seizoen, maar ik werd erop gewezen dat ik desondanks toch mijn beste WTS- en WC-resultaat verbeterd heb (+ nog een ETU-podium). Bovendien sta ik redelijk goed in de Olympische ranking, ook al wil ik een aantal mindere resultaten nog uitwissen. Daarvoor krijg ik nog wel kansen in 2015. Ik geniet nu even van de broodnodige rust en kijk ernaar uit om binnenkort met enkele nieuwe trainingspartners de trainingen te hervatten. Samen gaan we zeker sterker worden én plezier beleven!

Via deze weg wil ik graag iedereen bedanken, die mij steunt om het beste uit mezelf te halen: het begeleidingsteam rondom mij, het oude en nieuwe bestuur van Atriac, mijn (club)sponsors, de VTDL, Bloso en uiteraard mijn familie en vrienden. Bedankt voor jullie steun en jullie geloof in mij!

Foto: Jul Clonen