2013: check, 2014: Off we go!

Het seizoen 2013 ligt intussen alweer bijna 4 weken achter ons en dus maak ik dringend even tijd voor een nieuwe update. Waar waren we gebleven…?

Om een intensieve wedstrijdperiode af te sluiten, werd in het weekend van 20-21/7 naar Hamburg afgereisd voor een WTS-sprintetappe en het WK Team Relay. Voor het eerst dit seizoen was de startlijst volzet, wat betekende dat er redelijk wat kwaliteit aan de start stond. Hamburg is één van mijn favoriete wedstrijden in het circuit omdat het talrijke Duitse publiek ieder jaar weer voor de nodige sfeer zorgt tijdens de wedstrijd. Een sprint is weliswaar niet mijn favoriete afstand en kan soms meer pijn doen dan een kwart. En of het pijn deed. Na het zwemmen moest er loeihard gefietst worden om de eerste schifting te overleven. Toen de Duitse tandem Bazlen-Haug voorbij kwam, wist ik hoe laat het was. Als ik toen niet mee zou schuiven, kon ik de kopgroep vergeten. Enkele cartouches later konden we de aansluiting maken zodat we met een tamelijk grote kopgroep richting T2 reden. Mijn snelheid op 5km schoot iets te kort om mezelf op WTS-niveau te verbeteren, maar gezien de kwaliteit van het deelnemersveld was mijn 23ste plaats mijn beste WTS-prestatie zeker waardig.

Daags nadien was de Team Relay geen succes. Ik was er op gebrand om in tegenstelling tot vorige jaren ons team in de grote groep af te zetten, maar ik kon een heel goede zwemstart niet verzilveren door getrek en geduw aan de boei en iemand die me blokkeerde bij het uitkomen van T1 waardoor ik mijn benen moest stilhouden en op enkele meters na de groep zag wegrijden. Op zo’n moment kruip je liever in een ver hoekje dan een eenzame strijd te voeren, wetende dat je team helemaal uit de wedstrijd zal zitten. Gelukkig kon Marten nog een beetje ervaring opdoen in het wiel van Gomez en Murray, maar voor Sofie en Simon werd het een eenzame strijd. De magere 17de plaats was meteen ook het einde van een zware wedstrijdreeks en het begin van een seizoensbreak om de batterijen wat op te laden en bij te trainen voor de laatste seizoensloodjes.

Dit post-Olympisch jaar was het ideale moment om te experimenteren met een hoogtestage. Voor het eerst ging ik naar Font-Romeu om 3,5 weken in de Franse Pyreneeën te trainen op een hoogte van 1850m. Na een week van aanpassing aan de hoogte en een trainingsblok van 2 weken, werd 3 dagen voor de WTS van Stockholm doorgereisd naar Zweden. Nieuwsgierig naar het effect van de hoogtestage stond ik op 24/8 aan de start van deze “kasseiklassieker”. Het zwemmen was redelijk lastig door het golvende water en er ontstonden 2 grote groepen met een tijdsverschil van 38”.  Na een, door de helling in de wisselzone, zware T1 werd er in onze groep stevig doorgefietst zodat we halverwege het fietsen konden aansluiten bij de kopgroep. Het was een ware afvallingsrace en ik dierf niet te denken aan de 10km lopen. Niet vooruit kijken naar wat komen ging, maar alles geven om bij de kopgroep te blijven was mijn enige doel op de fiets. Bart (mijn coach) had me gezegd dat ik klaar was om een 34’-er te lopen en ondanks het afzien tijdens het fietsen, slaagde ik erin om in 34’41” naar een 16^de plaats te lopen en mezelf 6 plaatsen te verbeteren op WTS-niveau.

Foto: Kris Hofkens

Na ziek te zijn thuisgekomen van Stockholm en een week waarin ik me erbarmelijk voelde, was er even twijfel over deelname aan de Zwintriathlon. Gelukkig kwam op 2 dagen voor de wedstrijd het goede gevoel geleidelijk aan terug. In het zwemmen was het even doorduwen om de juiste voeten te pakken te krijgen, maar eenmaal daar kon ik gemakkelijk meezwemmen en spaarzaam zijn voor het fietsen. In het fietsen heb ik duidelijk een stap voorwaarts gezet maar 2x een gevallen drinkbus, terugkeren en oprapen, veroorzaakte een tijdverlies van om en bij de minuut waardoor de spanning uit de wedstrijd geheel verdween. Tijdens het fietsen en lopen ondervond mijn maag nog wat last van het ziek zijn, maar met een halvering van mijn acherstand tov vorig jaar en een 2^de plaats was dit een ideale training voor het WK in Londen.

Foto: Rudy Geens

Een week later dus de Eurostar op naar Londen voor de WTS Grand Final op het vertrouwde Olympische parcours. In het koude en natte Londen probeerde ik de weersomstandigheden niet aan mijn hart te laten komen. Drie weken na de hoogtestage zou ik mijn 2^de vormpiek bereikt moeten hebben en was ik klaar om komaf te maken met mijn slechte traditie in de voorbije Grand Finals. Met een 24^ste plaats kan ik zeggen dat we al toenadering gezocht hebben, maar het resultaat weerspiegelt niet hoe goed ik me in de wedstrijd voelde. Na een slechte zwemstart en de nodige schoolslag aan de 1^ste boei kwam ik pas als 41^ste door na zwemronde 1. Ik kon in zwemronde 2 op mezelf een inhaalbeweging naar 28^ste inzitten met een rondetijd die kopgroep-waardig was, maar het kwaad was al geschied. Een harde schuiver op het natte tapijt van de wisselzone maakte dat mijn gemoed onder nul kwam te staan. Het gebrek aan samenwerking in onze fietsgroep, de regen en een koude 12°C brachten hier geen beterschap in. Uiteindelijk kon ik me dankzij een 14^de looptijd nog naar een aanvaardbare 24^ste plaats werken, maar het was duidelijk dat er met de vorm van de dag meer in gezeten had.

Op 29/9 was de World Cup in Alicante de afsluiter van mijn ITU-circuit. Nu had ik een heel goede 1^ste zwemronde, maar verspeelde ik tijd en de aansluiting doordat ik het smalle ponton niet opgeraakte. Vervolgens zat ik wat ingesloten en kwam ik in een te grote 2^de fietsgroep terecht, waarin velen vrede leken te nemen met een plaats buiten de top 7. Niet te begrijpen voor sommigen. Met Hewison en Sheedy-Ryan spraken we nog een onstnappingspoging af, maar dan bleek dat iedereen plots wel kon fietsen. Het leek wel een rustige trainingsrit en we verloren 2’. Het verspelen van een paar cartouches in het fietsen, de frustratie owv de laksheid bij sommige triatletes, een slechte T2 en het gebrek aan frisheid zorgden voor een magere loopprestatie en een teleurstellende 14^de plaats. Een wedstrijd om conclusies uit te trekken en verder snel te vergeten!

Om het seizoen af te sluiten, trok ik naar Miami voor mijn eerste halve triatlon op 27/10, een Ironman 70.3 dus. Mijn gevoel (en frisheid) achteraf zegt me dat ik het van in het begin te voorzichtig heb aangepakt, maar de ervaring op deze afstand ontbrak me om hoger te eindigen dan de 4^de plaats. Desondanks was ik redelijk tevreden van mijn debuut.

Alles bij elkaar kan ik tevreden terugblikken op 2013. Op WTS-niveau kon ik van mijn beste WTS-prestatie uit 2012, mijn slechtste in 2013 maken en wordt die 16de plaats een nieuw ijkpunt. Ik kon ook mijn beoogde top 8 op het EK behalen, waarmee ik eveneens voldeed aan een criterium om als profsporter bij Bloso tewerkgesteld te worden. Uiteraard ben ik blij met hun steun en de extra gemoedsrust die hiermee gepaard gaat. Bovenop deze steun ben ik dankbaar dat ik met een topteam van experts kan samenwerken, die me met al hun raad en daad bijstaan om mijn grenzen te verleggen. Een woord van dank aan deze mensen, waarbij uiteraard ook de VTDL, Atriac en mijn sponsors, is op zijn minst op zijn plaats in deze blog. Bedankt aan allen!!!

Intussen ben ik al een week met het BOIC en een 50-tal atleten uit verschillende sporten naar Lanzarote geweest, waar ik de trainingen voor 2014 heb opgestart. Het was een leuke stage waarin we de andere sporters weer wat beter hebben leren kennen en ook hier en daar wat tijd hadden voor andere dingen dan trainen.